Sjósund, barnadóp og biðin langa

Já, já, það tekur á að vera svona heimavinnandi og enginn til að reka á eftir manni með verkefni nema maður sjálfur og svo auðvitað barnabörnin og sonurinn litli sem skorar á mann í Playmó og fleirri áhættuleiki.

Hér hefur tíminn liðið nokkuð hratt og allt það sem ég ætlaði að vera búin að gera áður en Finnbogi kæmi hefur einhvernveginn gleymst eða verið frestað fram á næsta dag, eins og Helgi Pé. söng á sínum tíma. Dásamlegt lag, man reyndar ekki nógu vel textann en hann fjallaði um að horfa á sjálfan sig á barninu sínu. Hér reyni ég að horfa á synina og barnabörnin og velti fyrir mér hvernig þeim muni vegna, með einkennum sínum og persónuleika. Hvað get ég gert til að auðvelda þeim lífið eða byggja þau upp á jákvæðan máta. Halda aga með hvaða hætti, gamla Sjónarhólsaganum eða leyfa þeim að finna sjálfstæðið með Laufeyjarmótununni. Vér mótmælum allir, niður með valdið, sofum þegar við viljum sofa, segjum það sem okkur dettur í hug, sama hvað. Nei, nei, þetta er ekki hægt að setja á blað með góðu móti. Þetta skilja aðeins þeir sem lifðu Grjótó, Selskarð, Tröð, Kópavoginn, Aðalstrætin bæði tvö, Sólvallargötuna og allt sem því fylgdi. Þetta voru ómetanlegir tímar, bæði á Sjónarhól og hjá Ömmu og afa í Grjótó eins og við köllum þau í dag. Blessuð sé minning þeirra allra. Mikið sakna ég nú ömmu Laufeyjar oft og hvað mann langar að vera lítil og kúra hjá Magnúsi afa og hlusta á hann lesa Andrés önd eða drögin um Svörtu skútuna. En nú er maður stór og orðin sjálf amma og lít til baka til þess sem ég hafði og hvað það er sem ég get gefið mínum barnabörnum. Bið góðan Guð að leiða mig í þeim efnum.

En ekki var það nú þetta sem ég ætlaði að setja niður á blað, en hugurinn fer af stað og fingurnir fylgja með. Heldur var það að segja ykkur frá sjósundinu okkar JJ. Veðrið var frábært hér á sunnudaginn, þó svo að það eymi lítið eftir af því í dag og í gær. Við byrjuðum á því að keyra til Norðskála í barnadóp. Já, ég sagði barnadóp, en það er barnaskírn, hefðbundin skírn í kirkju með presti og öllu sem því fylgir. Reyndar hringdi Finnur í mig þegar við JJ vorum á leiðinni, en hann var gubbi (guðfaðir) einn af þremur hjá stúlkunni og svo hafði hún líka þrjár gummur (guðmæður), og hann vantaði sárlega fjóra 20 krónu myntpeninga, sem hann varð að hafa við athöfnina. Þeir eru fórn til kirkjunnar, einn pening setti hann á altarið, einn hjá hvorum meðhjálpara fyrir sig, en þeir voru tveir og svo einn á skírnarfontin. Þetta vissi hann ekki fyrr en hann kom á staðinn. Þetta reddaðist og við sátum svo undir messuni hjá prestinum, sem ég skyldi ekki alveg nógu vel, var með hugann við barnabörnin og JJ. Finnur beið á meðan með foreldrunum, gubbunum og gummunum heima hjá foreldrum barnsins, sem var bara í næsta húsi. Svo komu þau þrammandi inn þegar hin hefðbundnu messuverk voru afstaðin í röð eins og fylking með prestin í fararbroddi. Presturin las svo yfir þeim ábyrgð þeirra og skyldur gagnvart barninu, stúlkubarn sem fékk nafnið Silja Sigtórsdóttir, ef lífið hagaði því þannig að foreldrarnir gætu ekki séð því fyrir farborða, kristilegu uppeldi og öðru veraldlegum og sálarlegum nauðsynjum, sem hverju barni er ætlað í siðmenntu samfélagi. Mikil ábyrgð og því dugar ekki minna en sex manns til að axla þá ábyrgð. Mjög umhugsunarvert. Reyndar er þetta annað barnið sem Finnur er gubbi hjá, en eldri systir Silju, Björg, er líka guðdóttir Finns. Sigtór faðir þeirra er mikill vinur Finns og er það mikill heiður og viðurkenning að vera valin til þess að vera guðfaðir. Einnig má nefna það hér að Finnbogi er einn af fjórum gubbum hennar Natösju Finnsdóttur. Hann fékk einnig svipaða ræðu frá prestinum sem skírði hana.

Nú að dópinu loknu, þá brenndum við JJ til Þórshafnar, en Finnur og fjölsk. fóru heim til Sigtórs og Ann og voru þar með nánustu fjölsk.í hádegismat og kökum fram eftir degi. Við JJ duttum hinsvegar inn á veitingastaðinn Hvönn í Sjómannsheimilinu í Þórshöfn og lentum í brunch. Ekki eins flott og á Nordica-Hilton í Rvík. en í áttinu. Og ég þurfti bara að greiða fyrir mig 225,dkr. Ekkert fyrir börn yngri en 12 ára. Frábært. Nú svo var að rölta um höfnina og lítinn garð við dómkirkjuna, njóta góða veðursins og melta allar kræsingarnar. Við lögðum okkur meðal annars á eina af flotbryggjunum í Vágsbotni, JJ að reyna að fanga síli og ég að sóla mig. JJ var reyndar búinn að koma auga á Sodíak bát sem fór með fólk í siglingu gegn greiðslu. Við röltum af stað og hann, af því hann er nú svo til baka og innísér eins og foreldrar hans, hljóp til þeirra og spurði hvort að við gætum komið með, jú jú það var auðsótt gegn 300 dkr hálftíma túr. Jæja, maður getur nú ekki alltaf verið á bremsunni og það kitlaði að fara á þeysireið um höfin blá og veðrið var stórkostlegt. Í kuldagallann, björgunarvesti og ofaní bátinn var hoppað. Svo var þeyst af stað um leið og báturinn komst út fyrir smábátahöfnina. Þetta var frábært, JJ naut sín til ítrasta, en ég var í því að reyna að segja honum til og halda sér almennilega. Við sigldum eins og 007 yfir til Nolseyjar og inní höfnina, þar voru teknar nokkrar O beygjur á fleygi ferð öllum til mikillar ánægju (flestum amk) svo var siglt meðfram eynni, undir klettunum og að stað þar sem er hellir og hellismunnurinn marar við sjólínuna og þegar dragsúgur myndast þá blæs hellirinn út úr sér lofti eins og hvalur með tilheyrandi gusugangi. Alveg magnað fyrirbæri. Svo fórum við aðeins lengra og þar er sjórinn búinn að brjóta sig í gegnum vegginn og er svipað og Drangey, bara ekki eins stórt. Áfram var þeyst um hafið blátt og þvílíkir straumar sem eru þarna á milli eyjanna. Við renndum svo meðfram Straumeynni, (þar sem Þórshöfn er) og sáum golfvöll þeirra færeyjinga og það var fólk að spila. Maður á eftir að kíkja á hann þegar golfsettin koma fram í dagsljósið úr gámnum. Ferðin var sko peninganna virði og við JJ skemmtum okkur dásamlega. Svo ákváðum við að halda extreme dæminu áfram og fórum á ströndina hjá Leynum, þar er rétt við gangnamunnan áður en farið er til Vága, eyjan sem við búum á. Við drifum okkur í sundfötin og niður á strönd og útí sjó. Þvílíkur kuldi. Atlanshafið í allri sinni dýrð beint innaf úthafinu. Það voru ekki tekin mörg sundtök, en ofaní fórum við, allt nema hausinn. Það var svo kalt að maður fékk stingi í lappirnar, svipað og nálardofa og meira að segja í rassinn þar sem fitulagið er nú í nokkuð góðu lagi. Þarna rennur á niður í sjó og JJ fór í hana, sagði að þetta væri eins og að fara í heita pottinn eftir sjóinn og reyndi að veiða silung eða lax með berum höndum. Vildi endilega hafa einhverja krassandi veiðisögu fyrir karl föður sinn, sem hann vissi að myndi sko líka það vel að lenda í þannig ævintýri. Við sulluðum svo þarna á annan tíma og ákváðum svo þegar klukkan var farin að ganga 19.00 að drífa okkur heim. Týndum saman dótið okkar og uppgötvaði sonurinn þá, þessi sem er líkur föður sínum, að skórnir voru einhversstaðar þar sem hann hefði hent þeim af sér þegar hann kom niður í sandinn. HHHMMMM og hvar var það, það var þar sem enginn sjór hafði verið þegar við komum á staðinn, en nú........ hann hljóp sem fætur toguðu þangað sem hann taldi sig hafa skilið þá eftir kom svo sigri hrósandi á móti mér, en eitthvað fannst mér svipurinn vera tvíræður. Mikið rétt, skórnir, með sokkunum inní, höfðu greinilega fengið sinn skerf af sjó og sandi. Lílega hefur einhver góðhjartaður einstaklingur bjargað skónum á þurrt, því annars hefði þeim líklega skolað á land á Íslandi eða Hjaltlandseyjum.

Finnur hringdi svo í okkur þegar við vorum rétt komin ofan í göngin og bauð okkur að koma til Sigtórs og Ann, þar væri nóg að bíta og brenna. Ég sagði honum að þau yrðu þá að taka okkur eins og við værum, nýkomin úr sjónum. Hann taldi að þetta fólk myndi alveg þola það. JJ fannst mikið fjör í því að fara í fötin í bílnum og að móður sín hafði algjörlega fataskipti, sjáið til sundfötin mín voru sko orðin þurr en ég kunni ekki við það að mæta í þeim í skírnarveislu guðdóttur sonar míns. JJ spurðið hvort að það væri vegna sjálfrar mín eða Finns vegna. Við stoppuðum á bak við Statoil og vanir menn eins og ég var ekki í vandræðum með að skipta um föt svo lítið bæri á.

Í veisluna mætti með hefðbundnum hætti eða þannig, JJ skólaus og ég með hárið eins og, já nýkomin úr sjónum. Yndislegt fólk sem tók á móti okkur og borðið sligað af brauði og tertum. Eftir frábærar móttökur og við búin að kýla kviðinn enn og aftur, börnin orðin úrvinda af þreytu, var haldið heim á leið. Ánægð og södd eftir frábæran dag. Ætlum að eiga fleirri svona extreme daga.

Annars hafa dagarnir liðið eins og áður segir, ég hef verið mikið heimavið, passa barnabörnin, þar sem dagmömmurnar eru komnar í sumarfrí og Guðrún vinnur alltaf nokkra daga í viku og stundum um helgar. Finnur á fullu í handboltanum og brjálað að gera í vinnunni, mikið um hátíðir og Ólavsvakan framundan. Var reyndar Víkingahátíð í Götu um helgina og við JJ kíktum og hittum á Hafstein og Úlfar. JJ lét loks verða af því eða öllu heldur ég lét loks undan að hann fengi að kaupa sér hring með rúnaletruðu nafninu sínu á. Núna fékk hann sér nafnið Jóhann en ætlar að fá sér annan hring með Júlíus á þegar hann verður aðeins eldri. JJ hefur enn ekki eignast neina vini hér í nágrenninu og því mikið með mér og reyni ég að standa mig í að gera eitthvað skemmtilegt, annað en að horfa á sjónvarp eða DVD, því það gæti hann gert alla daga, allan daginn, en ég verð gráhærð þegar sjónvarp á í hlut. En það er erfitt að reyna að henda honum út ef það er ekkert til að vera við úti. En það vonandi lagast núna þegar sumarfríin eru að verða búin og fólk að koma heim aftur úr ferðalögum. Hann fer reyndar í sumarbúðir næsta sunnudag og verður í viku. Vonandi kynnist hann einhverjum hér úr nágrenninu þá. Þar verða bara 11 ára krakkar, jafnaldrar hans víðsvegar að.

Svo nú sitjum við hér heima í brjáluðu veðri og bíðum og bíðum og bíðum. Finnbogi átti sem sagt að koma í gærkveldi, mánudagskvöld, en vegna óveðurs þá er hann ekki enn kominn. Þetta má maður búast við, svona vikunni fyrir Ólavsvöku segir Finnur. En Færeyjingar láta ekki veðrið koma sér úr jafnvægi, heldur halda ótrauðir í að undirbúa stærstu skemmtun sumarsins, sem er eingöngu í Þórshöfn. Við JJ erum búin að hlakka mikið til að fá Finnboga til okkar og einhvernveginn er allt á hold þar til hann kemur. Svo þegar maður er búinn að stilla sig inná einhvern tíma, þá lekur úr manni allur vindur þegar það gengur ekki upp. En það þýðir ekki að láta deigan síga, það styttir alltaf upp og því þarf maður bara að gera eitthvað skemmtilegt á meðan við bíðum. Það hvín og syngur í vindinum og öðru hvoru kemur smá sólarglæta í gegnum skýjarþykknið og það er frekar lágskýað sem er afar slæmt fyrir flugið. En hann er komin í loftið og nú segir nýjasta færslan að hann skuli lenda kl. 14.43 að staðartíma, eða er það á staðartíma?? 

Skiptir ekki máli, er farin í sturtu, geri mig klára og huggulega, og syng hástöfum: ÉG ER HÝR OG ÉG ER GÓÐ - FINNBOGI KEMUR HEIM... ÉG ER GLÖÐ OG ÉG ER GÓÐ - FINNBOGI KEMUR HEIM...

Því að heima er þar sem hjartað er, ekki satt. Mitt hjarta og hans.

Guð blessi ykkur öll nær og fjær.

Athugasemdir

[laufey systir (IP-tala skráð) 22.7.2008 kl. 14:35]

jæja það var komin tími og sögustund og ekkert smá hehe þú ert nú meiri amman , veitingahús, spíttbátar, sjósund og stripp hjá Stadoil  ja það er ekki amaleg amma það.  mikið er ég ánægð að hann Finbogi er komin heim.  þá byrjar lífið að fara í réttan takt hjá ykkur í færeyjum.. knús handa ykkur öllum .. sakna ykkar allra og JJ góða skemmtun í sumarbúðunum. 

[alva (IP-tala skráð) 22.7.2008 kl. 16:49]

barnadóp, þetta tungumál er alveg frábært.